Yasamimiz boyunca hep ayriliriz bir seylerden ve birilerinden...
ya bittiginden gitmesini isteriz ya bitmesini dusundugumuzden...
sigara,icki gibi kotu aliskanliklardan ya da artik bize aci veren ve hayatimizdan cikarmak istediklerimizden, en cok da sevgililerden...
ayrildigimizi soyledigimiz andan itibaren de bitti saniriz hersey.
hele etrafimizdaki ese dosta ve haberi olanlara da deklare ettiysek mevzuyu,
buyuk bir sukunetle soyleriz sanki tum yasanmisligi en derin sandiklarimiza gommuscesine...
`tam 3 gun oldu tek nefes icmedim` deriz mesela,
ya da `tek duble icmeyeli aylar oldu`
`gunlerdir konusmadik onunla, ne o aradi sordu, ne de ben tam 5 gundur ayriyiz artik`...
bilmedigimiz tek sey ise bu cevaplarda adi gecen zamanlardir aslinda...
saymaya basladiysak gunleri ve saatleri o is bitmemis demektir ve biliriz de, kendi kendimize bile soylemeye dilimiz varmaz tum hasmetiyle hayatlarimizda var olmaya devam ettiklerini ve olanca agirliklariyla en bas kosede oturduklarini...
henuz bir yere gidebilen de yoktur , bitebilen de...
her saate bir yenisini, her gune bir sonrakini eklemek kavusmanin gunleridir , artik yakindir tekrarini yasamak, ya da kaldigimiz yerden devam etmek herseye...
tum bu olan biten yeniden baslamanin olagan rituelidir sadece
ve biz hep biliriz her bitisin yeni bir baslangic oldugunu aslinda
tek bilmedigimiz neye basliyor oldugumuzdan ibarettir
asla da ogrenemeyecek oldugumuz iki soru...
Yeni mi?
Yine mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder