EMPATI

Simdi sadece birkac dakikalik da olsa gozlerinizi kapatin ve dusunun aksam olmus ama o kuytusuna saklanip huzur bulacaginiz yatak yok ortada.

Yatmadan once dislerinizi fircaladiginiz firca ve macun da yok ve tabii pijamalariniz da.

Gece ve uyumaniz gerek ama basinizi koyacak bir yastik ve yorgan yok...

SABAH oldugunda aliskanlik bu ya, yediginiz peynir yok, ekmek yoK cay yok...

Daha nelerin hayatinizdan gittigine dair bir fikriniz dahi yok...

Simdi hazirsaniz tekrar bakin o minicik elleriyle bir ekmek almak icin dilinizi bile konusamayan o minicik bedenlere...

Bunca haksizligin, arsizligin birilerinin kapitalist doymazliginin sonucu mahallenize, caddenize hicbir fikri olmadan gelmek zorunda olan o insanlara o bebelere...

Bircogunuzun kufur ettigini hemen hergun duyuyor kulaklarim 'bir bunlar eksikti' diyorsunuz ya, sanki cok merakliydilar boyle yasamaya...

Acimak sadece ego biz kimiz ki aciyoruz?

Nereden biliyoruz ki birgun ayni seyleri yasamak zorunda kalmayacagimizi?

Ne kadar da eminiz degil mi?

Bu bildigimiz ezberlerin bir anda altust olmayacagindan...

Tek yapilmasi gereken, elden geldigince yardim etmek ve kaderlerine saygi duyup onurlandirmak belki de...

Peki bitti mi peki bu kadar mi gorevimiz?

İnsanligimiz?

Rahatladi mi vicdanlarimiz ? Ellerine sikistirdigimiz birkac lirayla?

Daha ne kadar inkar edecegiz gercekten hicbir ayrima, ezbere kanmadan birbirimizi sevmezsek asla var olamayacagimizi...

Aymadik mi hala?

Daha cok mu vakit var zannediyoruz aymak icin?

Bu ara en cok merak ettigim tam da bu iste

Allahaskina, biz kim oldugumuzu zannediyoruz?