Bebek kokusu

biz aile olduk 10 Aralık 2007 akşamı...

eskiden bir Mia vardı sorumluluk almaktan deli gibi korkan ve bir de Zed
"sen bilirsin ben kucağıma bile alamam ama elimden geldiğince destek olurum" diyen ama 10 yıldır ertelediğimiz anne baba sıfatlarımıza kavuştuk sonunda, 10 Aralık 2007 Pazartesi aksamı saat 21:43 'te Nosi geldi, 21:44'te de Mini...

bunca sene çocuğu olan arkadaşlarımın "kendi çocuğun olmadan anlayamazsın o duyguyu ve sakın yaşamadan ölme" tarzı yaklaşımlarını defalarca dinleyip abartılı bulan bendeniz, bu konuda zamanında ettiğim "bu dünyaya bir çocuk getirmek ne büyük bencillik" vs.tarzındaki tüm beylik lafları bir tarafıma monte edip , popomun üstüne oturmuş durumdayım...

ne salakmışım diye hayıflanıyorum şimdi kaybettiğim zamana bakıp...nasıl bir bencillikti bunca senedir karı-koca ikimizin de, çocuk konusunda karar vermesini bu denli karmaşık hale getiren bilmiyorum ama, şimdi eşime bakıp, ne gereksiz şeylerle vakit kaybettiğimizi görüp sinirleniyorum ve o çocuk istemeyen adamın onları kucağından indirmek istemeyen harika bir baba'ya dönüşmesinin şaşkınlığını yaşıyorum, kocaman 4 kişilik gerçek bir aile olduk biz bebişler gelince....

şimdi bebişlerimi kucağıma her alışımda "bu hissettiğim duyguyu yaşamadan geçip gidecektim bu hayattan" diye düşündükçe beni çocuk doğurmaya ikna eden canım kardeşlerime, canlarım Kivi'me ve Eylül'e , dostlarıma, arkadaşlarıma hepsine ne kadar teşekkür etsem az çünkü, sayelerinde annelik neymiş? kucağında minik bir bedeni tutup koklamak ve onu büyütmeye çalışmak, deli gibi sevmek , ağlarken içinin acıdığını hissetmek, tamamen sana muhtaç olduğunu bildiğinden yaptığın herşeyi yetersiz bulmak, bu nasıl bir duyguymuş anladım...

çok şey var yazmak istediğim ama, artık hayatımın öncelikleri değişti...

şikayetçi miyim? hayır...

başka bir zaman bebeklerim olmadan beni bu kutu kadar odada tüm gün oturtsalar aklımı yitirir ve hatta etrafımdaki birkaç kişiye de itina ile aklını yitirttirirdim, şimdi günümün yüzde 80'i onları yedirip, altlarını değiştirip, uyutmakla geçiyor...

başka zaman, birisi beni bu denli uykusuz bıraksa canına okurdum, şimdi 2-3 saat kesintisiz uyumanın ne büyük bir lütuf olduğunu öğrendim...

zamanında gögüslerim sarkmasın diye aldığım toparlayıcı kremlerin yerini şimdi göğüs ucu çatlamasın diye kullanılan göğüs kalkanları ve lanolinli kremler aldı...sarkma konusuna hiç girmiyorum bile kızlar emmeyi bitirdiklerinde ki, umarım daha çok uzun süre emerler gögüsleri sırtımda fiyonk yapmayı düşünüyorum:)

daha çok detay var ama, en önemlisi ben bebişlerimi kucağıma aldığım anda duyduğum o muhteşem bebek kokusuyla, herşeyin üstesinden gelebilecek gücü onların sevgisiyle bulabileciğimi öğrendim...

daha da çok şey öğretecekler belli ki,

şikayetçi miyim? hayır...

benim gibi her fırsatta şikayet etmeye bayılan bir hatunun da canına ot tıkadınız ya daha şimdiden hadi hayırlısı:)

hayatımıza hoş geldiniz meleklerim...