6 aylık olduk bile.

KAYMAKLI KURABİYELERİM 6.AYLARINDA

Kızlarım 6 aylık oldular, bu akşam odalarındaki yataklarına yatırmış uyutmaya çalışırken ilk eve geldiğimişz günleri hatırladım da, sadece 6 ay geçmiş olmasına rağmen ne çok şey yaşandı aslında...

Nasıl da tecrübesizdim ilk banyolarında ve ağladıkları için nasıl da, oturup bende hüngür hüngür ağlamıştım, canlarını mı yaktım, acaba neyi yanlış yaptım diye...artık duşun altında yıkanıyorlar...

Nasıl uykusuz geceler geçirdim aldıkları her nefesi dinleyip, huzurla uyuduklarından emin olabilmek için , şimdi büyüdüler de kendi yataklarında yatıyorlar...

Sütüm çok olsun ikisini de besleyebileyim diye yemedik içmedik şey bırakmadım, hala sütüm var ama dönüp bakan yok. Alıştılar biberonun rahatına, bana da aldığım lüzümsuz kiloları vermek kaldı geriye...

Nasıl da küçücüktüler, alt açma örtüsü bile kocaman kalırdı onları koyunca, artık yatak odasında başladığımız alt açma girişimi salonda sona eriyor, kıpırdanmadan dursunlar diye ellerine vermedigim sey kalmiyor:)

Kucağıma alınca sadece boynuma saklanmayı bilirlerdi kafalarını tam tutamadıklarından, o küçücük kafalar gömülüverirdi omzuma ve ben bayılarak seyrederdim bu manzarayı, şimdi kucagimda tutabilene ask olsun bıraksam butun evi gezecek bir heves, bir heyecan:)

Gectiğimiz Salı günüydü doktor kontrolümüz ve herşey yolunda, sağlıkları yerinde kocaman da bir teşekkür aldık doktor teyzemizden, "bu kadar hasta geliyor,bebişlerin çoğunun poposu pişik içinde sen ikisine de mis gibi bakıyorsun aferin" dedi... Okul yıllarıma geri dönüp, kocaman bir takdir belgesi almış gibi hissettim kendimi ki, bu seferki çok daha değerliydi...

Öylesine büyük bir keyif ki yaşattıkları , iyi ki anne olmaya karar vererbilmişim geç de olsa...